Warto przeczytać

WYCHOWANIE PLASTYCZNE W EDUKACJI PRZEDSZKOLNEJ

Wychowanie plastyczne jest nieodłącznym elementem procesu wychowania w przedszkolu.
Wiąże się ono z wychowaniem umysłowym, społeczno – moralnym, zdrowotnym i estetycznym.
W zakresie wychowania umysłowego obcowanie z plastyką rozwija wrażliwość zmysłową, pobudza proces spostrzegania, koncentrację uwagi, wyobraźnię. Daje okazję dokonywania analizy i syntezy, porównywania i uogólniania. Poszerza wiedzę dziecka o świecie i utrwala zasób elementarnych pojęć odnoszących się do barwy, kształtu, budowy przedmiotów. Wpływa na rozwój zainteresowań dzieci, spełnia w rozwoju dziecka funkcję poznawczą.

W wieku przedszkolnym dziecko rozwija nie tylko swój umysł, ale również sferę emocjonalną, stąd też rośnie w tym czasie silnie jego wrażliwość estetyczna. Zaczyna kształtować się w nim poczucie piękna. Wraz z poczuciem piękna rośnie u dziecka potrzeba własnej twórczości artystycznej.

Bardzo ważną rolę w wychowaniu przedszkolnym odgrywa kierowanie rozwojem dziecięcej działalności plastycznej. Stanowi ona potrzebę rozwojową i jedną z głównych form aktywności dziecka. Daje dziecku radość, wzmacnia poczucie własnej wartości, sprzyja przyswajaniu form współżycia tj. samodzielności, wytrwałości, gotowości do współdziałania. Dziecko obcując z plastyką w zespole przedszkolnym, doznaje radości wspólnych przeżyć i osiągnięć. Rysowanie, malowanie, układanie czy wycinanie wpływa kojąco na system nerwowy dziecka, rozwija między innymi sprawność manualną, koordynację wzrokowo-ruchową.

Niezbędnym warunkiem dla prawidłowego rozwoju dziecka jest jednak zaspokajanie potrzeby obcowania z pięknem natury, rozwijanie zainteresowań różnymi dziedzinami sztuki oraz rozwijanie wrażliwości estetycznej. Przedszkole powinno poszerzać płaszczyznę kontaktu dziecka z różnymi rodzajami sztuki plastycznej. Dzieci nie powinny kopiować udostępnionych im obrazów, ilustracji. Pożądane jest, by odwołując się do swojej wyobraźni pomysłowości i zdobytej wiedzy ilustrowały za pomocą różnych technik plastycznych, np. treść znanych im książek, przedstawień teatralnych. Dzieci na co dzień obcują przede wszystkim z ilustracjami w książkach przeznaczonych dla swojego wieku. Mogą jednak zainteresować się obrazami, reprodukcjami malarstwa, plakatem czy fotografią. Obcując blisko z plastyką, dziecko wchodzi na drogę gromadzenia doświadczeń estetycznych i artystycznych, a dzieła z którymi się styka pozostawiają ślad w jego pamięci i wyobraźni.

Twórczość plastyczna dziecka w wieku przedszkolnym jest jedną z najczęściej podejmowanych działalności. Dziecko wypowiada się w formie plastycznej po wysłuchaniu wiersza, bajki lub opowiadania, wysłuchaniu utworu muzycznego a także odzwierciedla swoje przeżycia. Podczas zajęć w przedszkolu dzieci poznają różnorodne techniki plastyczne.
Najchętniej uczestniczą w zajęciach, kiedy poznają nowe, ale też proste, nieskomplikowane techniki. W grupach starszych dzieci interesują się coraz to trudniejszymi technikami, ale ze względu na liczebność grup oraz inne czynniki utrudniające, nauczyciele stosują najbardziej popularne i dostępne materiały plastyczne.

********************************************************************************

KSZTAŁTOWANIE POJĘĆ U DZIECKA W WIEKU PRZEDSZKOLNYM

Pojęcia należą do tych form odzwierciedlania świata w świadomości człowieka, które mają charakter zjawisk intelektualnych – myśli. Są one zarazem wytworem czynności myślenia, powstają w wyniku przeprowadzania przez jednostkę rozmaitych operacji, a przede wszystkim abstrahowania i uogólniania. (Por. M. Przetacznik – Gierowska, G. Makiełło – Jarża. Podstawy psychologii ogólnej, Warszawa 1989, WSiP) .Pierwszym etapem kształtowania się pojęć jest umiejętność spostrzegania i obserwowania, uwaga, pamięć. Dostarczają one pierwszego zmysłowego tworzywa kształtującemu się pojęciu. Drugi etap to umiejętność analizowania i konfrontacji wyników spostrzegania, czyli porównywania. Trzeci etap to umiejętność dokonywania abstrahowania, wyodrębniania pewnych elementów i cech przedmiotów. Najwyższym, czwartym etapem, jest sformułowanie poglądu dotyczącego nie tylko jednego przedmiotu, jaki widział człowiek, lecz również innych, podobnych przedmiotów, a więc uogólnienie. L. S. Wygotski, badający proces kształtowania się pojęć u dzieci w związku z rozwojem ich mowy, wyróżnił dwie grupy pojęć: spontaniczne (potoczne) i naukowe.

Pierwszy rodzaj pojęć dziecko przyswaja w sytuacjach codziennego życia łącznie z opanowaniem słów, którym nadaje jednak nie zawsze właściwe i ścisłe znaczenie.
W toku nauczania pojęcia potoczne przekształcają się w naukowe. (Por. M Przetacznik – Gierowska, G. Magiełło – Jarża. Podstawy psychologii ogólnej. op.cit.) Dziecko w wieku przedszkolnym operuje pojęciami potocznymi, spontanicznymi, które wytworzyło na tle własnych doświadczeń. Pojęcia te są często błędne, gdyż doświadczenie dziecka jest niepełne i dotyczy tylko powierzchownych, zewnętrznych własności rzeczy, a nie istoty. Kierunki rozwoju pojęć są podobne u wszystkich dzieci w wieku przedszkolnym, zaś różnica jest widoczna w niejednolitym ich poziomie. W procesie przyswajania pojęć dziecko przechodzi od pojęć prostych do coraz bardziej złożonych, wytwarzając stopniowo pojęcia uporządkowane hierarchicznie.

Drugi kierunek rozwoju to przechodzenie od pojęć ogólnych do pojęć szczegółowych.
Wiąże się to z synkretyzmem i globalnością spostrzeżeń dziecięcych. W starszym wieku przedszkolnym dziecko próbuje stawiać hipotezy, wysuwać wnioski, podawać logiczne uzasadnienia.

Najtrudniejsze do opanowania przez dzieci są pojęcia abstrakcyjne, w tym pojęcia moralne. Kształtują się one pod wpływem osobistych doświadczeń dzieci w środowisku społecznym. W różnych sytuacjach życia codziennego dziecko słyszy, że takie czy inne zachowanie jest tak czy inaczej nazywane. Wartościowanie zachowania z jakim dziecko spotyka się w swoim otoczeniu, przyjmuje i włącza w zakres pojęć. Wiąże pewną cechę zachowania swojego czy innych ludzi z określonym pojęciem. Nie zawsze skojarzenia te są prawidłowe, gdyż doświadczenia życiowe są jeszcze ograniczone. Rozumienie pojęć moralnych zawiera często momenty emocjonalne, związane z odczuciem wartości pozytywnych i negatywnych. Wiąże się to z tym, iż dziecko przy rozumieniu pojęć moralnych ujawnia osobiste zaangażowanie, ustosunkowuje się emocjonalnie do treści danego pojęcia moralnego, często używając określeń „dobry”, „zły”. Decyduje o tym specyficzność pojęć moralnych.
Wiedza moralna opiera się na pojęciach moralnych.

Zadaniem przedszkola jest więc kształtowanie rozumienia tych pojęć przez dzieci.

******************************************************************************

LOGOPEDIA

Prawidłowa wymowa dziecka kształtuje się przez pierwsze lata życia dziecka.

Poniżej przedstawiam tabelę, w której zapisany jest schemat rozwoju mowy dziecka.

SCHEMAT ROZWOJU MOWY DZIECKA.WIEK DZIECKA ARTYKULACJA GŁOSEK
pierwsze miesiące życia powstają przypadkowe dźwięki tzw. głużenie
ok. 6 miesiąca życia powtarzanie usłyszanych dźwięków tzw. gaworzenie
1-2 rok życia pojawiają się pierwsze wyrazy: mama, tata, baba,dziecko wymawia samogłoski ustne: a, o, e, i, u, y oraz spółgłoski: p, b, m, d, t, n , a także zmiękczone: pi, bi, mi
2-3 rok życia pojawiają się proste zdania,dziecko wymawia samogłoski nosowe: ę, ą i spółgłoski: w, f, wi, fi, ś, ź, ć, dź, ń, l, li, k, g, ch, ki, gi, chi, j, ł, pojawiają się spółgłoski s, z, c, dz
4-5 rok życia pojawia się głoska r oraz głoski: sz, ż, cz, dź
5-6 rok życia utrwalane są głoski: sz, ż, cz, dż
7 rok życia technika mówienia opanowana

Pojawianie się głosek w mowie dziecka wg schematu należy trakotwać, jako przybliżone. Każde dziecko jest inne i nie należy się przejmować jeśli rozwój mowy Państwa dziecka nieznacznie odbiega od norm podanych w tabeli.

KIEDY NALEŻY UDAĆ SIĘ NA KONSULTACJĘ DO LOGOPEDY?
Podczas artykulacji głosek s, z, c, dz, sz, ż, cz, dż, t, d, n,l dziecko wsuwa język między zęby lub ociera nim o wargę. W każdym wieku jest to wada, z której niestety się nie wyrasta. Im dłużej zwlekamy, tym bardziej wada się utrwala.
Dziecko nawykowo mówi przez nos.
Dostrzegamy zmiany anatomiczne w budowie narządów mowy dziecka lub mamy wątpliwość czy dziecko dobrze słyszy.
Dziecko 3 – letnie porozumiewa się za pomocą gestów i sylab. Pod koniec trzeciego roku życia nie wymawia którejkolwiek z samogłosek ustnych ( a, o, e, i, u, y ).
Po ukończeniu 4 roku życia dziecko:
wymawia głoski s, z, c, dz jak ś, ź, ć, dź
zamienia głoski dźwięczne na bezdźwięczne, np. d na t (dom = tom),
w na f (woda = fota), g na k (gęś = kęś), b na p (buda = puta)
myli głoski dźwiękopodobne, np. c – s (sala = cala), sz – cz i inne.
Dziecko zniekształca, zastępuje głoski innymi nie znanymi w języku polskim, np. gardłowo wymawia głoskę r.
Jeżeli nasila się problem rozwojowej niepłynności mówienia (zacinanie, powtarzanie sylab)
Rozwój mowy dziecka:
rocznego jest na poziomie dziecka półrocznego (dziecko jedynie gaworzy),
2-letniego jest na poziomie mowy dziecka rocznego (wymania kilka słów),
3-letniego jest na poziomie mowy dziecka 1,5 rocznego (tworzy jedynie równoważniki zdań, a słownictwo jest na poziomie dziecka 1,5 rocznego)
4-letniego jest na poziomie mowy dziecka 2-letniego (formułuje zdania proste, słownictwo czynne jest na poziomie dziecka 2-letniego, tj. około 300 słów),
5-letniego jest na poziomie mowy dziecka 2,5-letniego (nadal zdania proste, słownictwo na poziomie dziecka w wieku 2,5 lat),
6-letniego jest na poziomie dziecka 3-letniego (pojawiają; się zdania złożone, dziecko wymawia 1000-1500 słów),
7-letniego jest na poziomie mowy dziecka 3,5-letniego.

Dodaj komentarz

Subscribe to Our Newsletter

[mc4wp_form]